ابو علي سینا په سفر کې و. د یوه ښار څخه د تېرېدو پر وخت یې، د یوه سماوار مخته خپل اس ونې سره وتړه او لږ واښه او یونجه یې ورته واچوله او خپله هم لاړ د سماوار پر برنډه کېناست چې ډوډۍ وخوري. همدا وخت یو کس چې په خره سپور وو هلته ورسېد، له خره کوز شو او خر یې د اس څنګ کې وتاړه تر څو په خوړلو کې د اس سره شریک شي او پخپله هم راغی او د ابو علی سینا سره ډوډۍ ته کېناست.
شېخ وویل: خر دې زما د اس څنګ کې مه تړه، ځکه ستا زما د اس واښه خوري او اس هم خر په لغته وهي او پښه یې ورماتوي.
د خر څښتن خبره بابېزه وګڼله او په ډوډۍ خوړلو لګیا شو. ناڅاپه اسپ لغته ورکړه او د خر پښه یې ماته کړه.
د خر څښتن وویل: ستا اس زما خر ګوډ کړ او باید تاوان راکړې.
شېخ چوپ پاتې شو او ځان یې ګونګی واچوه او ځواب یې ور نکړ.
د خر څښتن شېخ قاضې یوړ او شکایت یې وکړ.
قاضي پوښتنه وکړه چې څه شوي دي؟ خو ابو علي سینا ځان په ګونګتوب وواهه هېڅ یې ونه ویل.
قاضي د خر څښتن ته وویل: دا سړی ګونګی دی …؟
کلویوال وویل: دا ګونګی نه دی ځان یې يې په ګونګتوب وهلی تر څو زما د خر تاوان را نکړي، له دې پېښې وړاندې دې یې له ما سره خبرې وکړې…
قاضي وپوښتل: ستا سره یې خبرې وکړې…؟ څه یې وویل؟
د خر څښتن وویل: هغه ماته وویل خپل خر زما د خر تر څنګ مه تړه، چې لغته وهي او خر دې ګوډوي… قاضي وخندل او د ابو علي سینا د پوهې ستاینه یې وکړه.
قاضي ابو علي سینا ته وویل؛ نو د خبرو نه کولو حکمت دې دا و!؟
ابو علي سینا همدا ځواب ورکړ چې وروسته په متل بدل شو.
”د ناپوهانو ځواب چوپتیا ده“
