غوسه د انسان تر ټولو ابتدایي احساس دی

ژباړه

خلک باید غوسه کړو.
هغه څه چې وګړي یې په غوسه کې څرګندوي؛ د دوی د منطق، ادب، ستروالي، شعور، پېژندنې، اصلیت او حتا زموږ په تړه د دوی د مینې کچه ښيي. ځینې وختوته لیدل کېږي وګړي چې هر څه یې د خوښې سره سم دي؛ داسې مهربان، مودب او کمینه وي چې پر وړاندې یې د کمۍ احساس کوو، خو بسنه کوي چې یوې پلمې، نیوکې، یوې پېښې او چلند سرخه خواشیني شي. او خپله زشته څېره وښيي.
نور نو نه ادب پېژني، نه موخه، نه پېژندګلوي او نه هم مینه…
له دغو خلکو لیرې اوسئ. څوک چې یوازې د نورمال روزګار سره مینهناک او مودب دي او د یوې کوچنۍ نارضایتۍ سره خپل انسانیت هېروي، د دوامداره ملګرتیا وړ نه دي.
دوی، کوچنۍ ارواه ګانې لري؛ یوازې د کله ناکله احوال اخیستونکي دي؛ د وګړو ستروالی، معرفت، ادب، اصلیت او پاکي د غوسې په وخت وازمایئ.